ผมโอกาสได้ไปกินอาหารอิสานกับเพื่อนญี่ปุ่น 2 คน ร้านนั่นมีการแสดง จอห์นรู้สึกคุ้นหน้า ไอ้หัวแดงคนนั้นมาก
ออ มันคือคนที่ผมรู้จักสมัยที่ผมเรียนหนังสือนั่นเอง
มันเป็นศิลปินตัวยง ผมมักจะเจอมันแสดง คอนเสริต์กับอาจารย์เสมอๆ
ร้านอาหารอิสานอะไรวะ คนญี่ปุ่นเยอะฉิบ
ผมซดต้มยำเข้าไปรสชาติมันเหมือนกับกินลอดช่องยังไงก็ไม่รู้
หัวแดงเอ้ย … จอห์นนึกมึงมาทำอะไรที่กรุงเทพ มาแสดงโชว์ตามร้านอาหาร
แต่โชว์แม่งโครตเจ๋ง ….
หัวแดง ร้องเพลงเพลงหนึ่งขึ้นมา ภาษาญี่ปุ่น แนะเล่นพิณเก่งไม่พอ ยังร้องเพลงญี่ปุ่นใด้อีกด้วย
เพลงนี้ที่หัวแดงร้อง คนญี่ปุ่น ดูไม่ใส่ใจกับเพลงที่เขาร้อง แต่ผมสิโดนใจเต็มๆ ทำให้ผมต้องควักตังค์ให้มัน 100 ด้วยความเต็มใจ
ผมได้แต่คิดในใจ หัวแดงนายช่างมีเส้นทางชีวิตศิลปิน เดินตามทางที่นายพอใจเสียจริง
นายมากรุงเทพฯ เพื่อเป็นศิลปินใหญ่ มีอาวุธที่ชือว่า วิชาพิณ ไว้ทำมาหากิน
หัวแดง เอ้ย… เรากำลังย้อนกลับมาถามตัวเองว่า … เรามากรุงเทพฯ เพื่ออะไร
สิ่งที่หัวแดงเป็น ทำให้ผมตัดสินใจจะเดินทางกลับบ้านเพื่อไปอยู่กับพ่อแม่ ง่ายมากขึ้น ….
เพราะชีวิตผม อยู่ที่นี่ไปก็ไร้บอย..
Comments are closed.