ฉันยังไม่จ่ายค่าเบียร์ 100 บาท เพื่อนที่เป็นทหารจ่ายให้
เด็กเสริฟบอกว่าเพื่อนยังไม่จ่าย เพื่อนยืนยันว่าจ่ายแล้ว กูไม่โกงหรอกเงินแค่นี้
เด็กเสริฟบอกว่า รับไปแล้วแต่ลืม…. ปากเด็กเสริฟบอกว่า ก็หนูขอโทษแล้วไงจะเอาอะไรอีก
จะเอาอะไรอีก คำนี้ใครได้ฟังก็คงจะจัดให้อย่างแหล่ม…. เราใช้คำไม่เป็น
(สงสัยไม่ใด้ฝึกเขียนบล็อก)
ฉันนั่งดู ไม่มีความเห็น อารมณ์เย็นมาก
ร้อนอย่างนี้ตีกันตายแน่คน …
ถ้าเป็นฉันเป็นทหารฉันจะบอกว่า เราจ่ายไปแล้วนะ ตอนนั้นไง จำได้ปะ
ถ้าฉันเป็นเด็กเสริฟ ฉันจะบอกว่า ขอโทษจริงๆ ค่ะพี่หนูลืมจริงๆ ว่าหยิบไปแล้ว
ถ้าคนบนโลกนี้ใจเย็นแบบฉัน น่าจะแก้ปัญหาได้มากกว่ายิงกำปั้นใส่กัน….
แต่ฉันก็คิดว่าคนบนโลกนี้ก็เหมือนปลวกนั่นแหละมีเยอะเกินไป นิสัยเลยแตกต่างกัน
นอกจากจะแข่งอารมณ์ร้อนใส่กัน มาแข่งกันดีใหมใครจะอารมณ์เย็นกว่ากัน..
พอฉันบอกเพื่อนว่าใจเย็นๆ ก็เข้าใจผิดกัน
เพื่อนบอกว่าฉันเข้าข้างเด็กเสริฟ … กำ
ก็ฉันไม่เห็นต้องโวยวายขนาดนั้น
คนกรุงเทพฯตลกฉิบหาย อยู่บนถนน มันใช้แตรรถด่ากัน…
กลับถึงบ้านสงสัยคุยกับเมีย … ปี๊ป ปี๊ป ลืมว่าใช้ปากพูด
ฉันนึกในใจว่า บัดซบจริงๆ แต่ไม่เคยพูดออกมานะ ไม่รู้คนอ่านได้ยินที่ฉันคิดใหม..
เพราะฉันไม่จำเป็นต้องพูดทุกอย่างที่คิด…
Comments are closed.