ผมอ่านข่าวบ้านเมืองทุกครั้ง ด้วยความเฉยเมย มีระเบิดลงที่สีลม ตำรวจตายสองศพ
ก็เท่านั้น …. จะให้ผมทำยังไง….
จน เมื่ิอเต๋าโทรมาบอกว่า คนที่ตายคือ พี่พราม หรือ จ่าสิบตรีวิทยา เขามีศักดิ์เป็นญาติฝ่าย
แม่ของจอห์นนั่นเอง… เมื่อเกิดกับคนใกล้ตัวฉันถึงเข้าใจ ว่าอะไรก็เกิดขี้นได้ในโลกใบนี้..
พี่พราม บ้านอยู่ตรงข้ามกับบ้านจอห์นเมื่อตอนที่บ้านอยู่ที่บ้านพะไล
ตั้งแต่ได้ข่าวว่าพี่เขาไปเป็นตำรวจ เมื่อกว่าสิบปีที่แล้ว เราก็ไม่ใด้พบกันอีกเลย..
ผมมีความทรงจำเกี่ยวกับพี่พรามน้อยมาก เท่าที่รู้คือเขาเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ชายผม
ส่วนพ่อแม่ของเราสนิทกันดี จอห์นเรียกแม่ของพี่พรามว่า ป้า …
พี่วิทยาเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเรื่องกับใคร เท่าที่เห็นตอนเด็กๆ และไม่ค่อยสุงสิงที่บ้าน
เราด้วยซ้ำ … จนผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนกันแบบไหนกันแน่กับพี่ชายผม
รุ่นของพี่พรามเป็นรุ่นคลาสสิกหนังเรื่อง ผู้หญิงข้าใคร อย่าแตะรุ่นนั้นหลิวดังมาก
รวมถึงหนังเรื่องเก่าๆ ที่ผมพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ถึง…. ทั้งที่โปสเตอร์แปะที่
ฝาบ้านขนาดนั้น…
ผมหยิบไอโฟน ถ่ายรูปตามยถากรรม พร้อมทั้งนึกในใจ ไม่ว่าเสื้ออะไรก็แล้วแต่ …
ถ้ามีคนตาย ญาติเขาก็คงต้องเสียใจ …
คนตายนะ ไม่ใช่ไปต่างจังหวัด จะได้กลับมาคุณในช่วงชีวิตนี้..อีกครั้ง….
แม้คุณมีลูก คุณมีหลาน มีเหลน … แต่คุณจะไม่ใด้พบเขาอีก… แค่คิดก็เจ็บจี๊ด….
เมื่อวันใดประชาธิปไตร กลับมา ช่วยเอาชีวิตพี่พราม มาคืนลูก เมีย พ่อ แม่เขา ได้ใหม ครับ..??
สู่สุขคติเถิดพี่…. พี่จากไปแล้วจริงๆ…
เกร็ดเล็ก พรมสำลี ไม่ใช่ พรมสาลี
พรมสำลี คนนามสกุลนี้มีมากที่ อ.โพธิ์ไทร จังหวัดอุบลฯ
พรมสำลี เป็น นามสกุลเก่าของ แม่จอห์น ….
แน่นอนว่าผมมีเลือด พรมสำลี อยู่ครึ่งหนึ่ง..
ความทรงจำเมื่อเช้านี้
พี่พรามได้ทำตามหน้าที่ ตายในหน้าที่ ไม่ว่าหน้าที่นั่นมันจะผิดจะถูก…..
ตำรวจยังคงรักษาการอยู่ที่เดิม และก็ไม่รู้ชะตาตัวเอง แต่ก็ยังอยู่เพราะหน้าที่
แต่อย่างน้อย พี่เขาก็รู้ว่า… มีหน้าที่ต้องทำ แล้วหน้าที่ของคุณละคืออะไร….
Comments are closed.