ภาพบรรณารักษ์หญิงวัยกลางคน คนหนึ่งที่ผมยังจำช่วงเวลานั้นได้ หน้าตาเหมือนเงินเดือนไม่ตกเบิกหลายเดือน เชยระเบิดและอาการหน้ามุ่ยของเธอเมื่อสิบปีที่แล้วผมเองยังจำได้ดี
ผมเดินเข้าห้องสมุดกับบรรดาเพื่อนๆ ต่างคนต่างแยกย้ายกันเดินเตร็ดเตร่ ในห้องสมุดอย่างไม่มีเป้าหมายอันใด เหมือนชั่วโมงอิสระของชั้นเรียนเสียอย่างนั้น ผมเอง ไม่รอรีที่จะเดินเข้าไปแบบไม่อาย
คนอุบลส่วนมากเมื่อเข้าระดับ มหาลัยเมื่อพบคนแปลกหน้ามักจะสือสารเป็นภาษากลางในสถานที่ราชการ เนื่องจากมีจ้าวต่างด้าว นายต่างเมืองย้ายมาทำงานเยอะแยะ ผมถามเธออย่างไม่อายว่า … พี่ครับ เข้าอินเตอร์เน็ตยังไงครับ นั่นเป็นคำถามแรกที่จะพาผมเข้าสู่โลกอินเตอร์เน็ต ด้วยความไม่รู้ผมเองก็มองเขาทำ นี่แหละน้า เขาบ่น เน็ตจะเข้าไปได้ก็เพราะแบบนี้ เขาปิดโน่น ปิดนี่ มือใหม่อย่างผมถ้าจะเริ่มไม่รู้ต้องปิดอะไร
มารู้ที่หลังสิ่งทีเขาทำคือการปิดหน้า Browser ที่มีนักศึกษาเปิดไว้เยอะแยะ ตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าเขาเอื้อมมือไปทำอะไร บางอย่างที่มันง่ายๆ และเร็วๆ สำหรับเขาดูทุกอย่างมันจะยากสำหรับเราไปเสียหมด หลังจากนั้นก็เริ่มเป็นศึกษา ซื้อหนังสือ HTML เบื้องต้นมาศึกษา แต่ว่าไม่มีเงินพอที่จะเช่าพื้นที่ หรือจดโดเมน ดูทุกอย่างสำหรับนักษาจะเป็นเรืองที่ยากเย็นเหลือเกิน …
The Netscape และจอห์น เรดเตอร์ ก้าวแรกของการเข้าสู่โลกอินเตอร์เน็ต คงต้องขอบคุณบรรณารักษณ์คนนั้น
ที่เสียสละเวลามาสอน ให้จอห์น เรดเตอร์เข้าอินเตอร์เน็ต คิดไปแล้วก็อมยิ้มไป…