ผมเริ่มเขียนบล็อกเมื่อตอนอายุ 25 ปี ตอนนั้น WordPress ยังไม่เกิดด้วยละมั้ง ภาพที่สามารถอับโหลดได้ตอนนี้ก็ขนาดนิดเดียวผมโหลดเอารูปเก่าๆมาดู เฮร้ย ทำไมมันเล็กขนาดนี้ เพื่อนที่เขียนผมกันก็หายไปหมด สงสัยจะหมดวัยมาเขียนบล็อกให้คนอ่านแล้ว เพราะนี่เข้าสู่ยุค Social แล้ว แต่ถ้าคนที่รู้ทันจะรู้ว่า Social มันไม่ยั่งยืนเหมือนเว็บไซต์ ยิ่งพวกทำแฟนเพจแล้วด้วย ก็ไม่สามารถ
การันตีได้ว่าจะขึ้น Feed มากน้อยเพียงใด คำว่า Feed ฟังแล้วแก่เหมือนกันนะ เหมือนคนเขียน Rss ก็เสียชีวิตไปแล้ว โลกยังหมุนเหมือนเดิม เพียงแต่โลกทุกวันนี้มันหมุนเร็วเท่าตัว
เรื่องราวของการเดินทางมันมากพอๆ กับการอับเดทของข่าวมาทุกวัน มีทั้งความทุกข์ และความสุข ทั้งเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ การค้นหายังไม่จบ ตราบที่ยังมีลมหาย แม้มันจะเป็นลมหายใจของคนกลางคน พร้อมกับบทความที่ทักทายเพื่อนเก่า ที่โตมาด้วยกัน หลายๆคนก็ต่างแยกย้าย เพื่อหาทางที่ดีที่สุด จนถึงวันนี้ก็ไม่ได้ถามว่าเป็นอย่างไร สำหรับ Redtor แล้วมันเป็นมากกว่า บล็อกที่เขียนขึ้นชั่วคราว แต่มันยังบันทึกความทรงใจผมไว้ด้วย ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจว่ามันจะยังคงอยู่เสมอ จนถึงวันนี้ถ้าถามผมว่าผมเจอทางของผมหรือยัง ผมก็คงบอกว่าผมเจอแล้ว
ดูเหมือนความคิดผมไล่เรียงสับสนนะ แต่จริงมันมีรายละเอียดที่มากกกว่าเดิม เกินกว่าที่จะเขียนไว้ตรงนี้ อาจจะเป็นที่ขนาดความคิดที่มันลึกขึ้นโตขึ้น แล้วมองมาจากมุมอื่น และสังคมอื่นหากมีคนถามว่าปัจจุบันผมทำอะไรอยู่ก็ขอยังไม่ตอบนะครับ มีแต่เพื่อนใน Facebook เท่านั้นที่รู้ ซึ่งล้วนเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานาน ผมอาจจะค่อนข้างเก็บตัวและมีเพื่อนน้อย เพราะถึงจุดหนึ่งเราเอง ก็ต้องการสามารถ และคุยเท่าที่คุย เขียนเท่าที่จำเป็น เอาเป็นว่าผมจะเข้ามาเขียนบล็อกให้มากกว่าเดิมครับ เพราะเขียนเท่านี้นิ้วมือมันยังแข็งอยู่ คิดถึงเสมอครับ