ซื้อกระเช้าแบรนด์ไปฝาก อาจารย์เคยบอกว่าอยากฝึกให้เธอเป็นผู้นำ
โดยให้ผมเป็นหัวหน้าชั้นเรียน ผมว่าอาจารย์ท่านอื่นคงเหงา
ไม่ค่อยมีศิษย์เก่ามาเยี่ยม จบแล้วก็จาก..
อาจารย์เคยได้รับผลไม้ ผมฝากไว้ อาจารย์บอกว่ารู้ตัวแล้ว 555 เธอนี่เอง..
อาจารย์ท่านสอนภาษาอังกฤษ และเป็นที่ปรึกษาของห้องด้วย
อาจารย์เล่าถึงเพื่อนร่วมห้องผม บ้างก็เป็นวิศวะ บ้างก็รับเหมา เป็นอาเสี่ย
อาจารย์ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเล่าถึงลูกศิษย์ตัวเอง
อาจารย์ถามว่าทำงานอะไร ผมอธิบายไม่ถูก
ผมบอกว่าทำงานอินเตอร์เน็ต
ก่อนกลับผมถามอาจารย์ว่า อาจารย์สบายดีนะครับ
อาจารย์บอกว่าสบายดี
ผมบอกอาจารย์ว่า ผมได้ใช้ภาษาอังกฤษเยอะเลยครับ
ความหมายโดยนัยไม่รู้อาจารย์เข้าใจใหม…
สบายดีใหมครับ แปลว่า อยากให้มีเรียวแรง สอนน้องๆรุ่นต่อไปนะครับ
และสุดท้าย ผมได้ใช้ภาษาอังกฤษเยอะเลยครับ แปลว่า อาจารย์ครับ อย่าท้อนะครับ
สิ่งที่ครูสอนมา อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่ง ที่ใช้ทำมาหากินได้
(ขนาดคุยกับอาจารย์ยังแอบซุกคำ เกรียนแตกแท้ๆ)
ครูเดินมาส่งผมที่รถ ครูถามว่านี่รถเธอเหรอ ครับอาจารย์ผมตอบ
ก่อนกลับผมบอกอาจาย์ว่า ถ้าคิดถึงแล้วจะมาหาใหม่นะครับ ถ้าไม่คิดถึงก็จะไม่มา
ครูยิ้มแล้วบอกว่า คิดถึงทุกปีสิ…
ผมไม่ได้ตอบ ก่อนสตาร์ทเครื่อง แล้วนึกในใจว่า ผมไม่ลืมผู้มีพระคุณหรอกครับ ..
ผมมองกระจกหลัง มองเห็นอาจารย์ มองรถผมเคลื่อนออกไป…
ผมอยากกลับมาเรียนอีกครั้ง อยากเก็บความรู้ของอาจารย์ให้เต็มที่ เพราะเมื่อก่อน
เรียนตามหน้าที่เท่านั้นเองครับ…
สุดท้ายผมลืมบอกอาจารย์ไปว่า ผมคือ จอห์น เรดเตอร์
เจ้าของบล็อก REDTOR อาร์ อี ดี ที โอ อาร์ ดอทคอม.. ครับ..
บทความนี้อุทิศให้กับครูบาอาจารย์ทุกท่านที่อุทิศชีวิตเพื่อลูกศิษย์..
Comments are closed.