เสาร์เหงาๆ

เวลาในการเป็นคนธรรมด๊า ธรรมดาของผมใกล้หมดลง ไปแล้ว
จอห์นเองต้องเริ่มงานประจำ ในวันจันทร์นี้..

ผมเองรู้สึกหดหู่แทนที่จะดีใจ ที่ใด้ทำงาน.. ผมคิดเสมอๆว่า ผมเองนั้นได้กลับมาสู่วังวงเก่า
อีกครั้ง วันนี้ผมเอง ได้แต่นั่งอยู่หน้าจอ เหมือนไว้อาลัยสักอย่าง.. และไม่ใด้ไปเที่ยวที่ไหนเลย

ผมเลือกที่จะไม่เขียนบล็อกอะไรมากมาย เพราะผมเองรู้ว่ามีเวลาสั้นมาก ทั้งที่เรื่องที่ผม
อยากจะเขียนก็มี แต่ดูเหมือนว่ามันอ่อนแรง..

บางทีคนที่ผมคิดถึงที่สุดตอนนี้ คงเป็นพ่อกับแม่ ไม่ใช่แฟน แต่อย่างใด..

ก็ได้แต่ฝากโน๊ตไว้ที่บล็อกตัวเอง ว่ารู้รสชาติแล้ว
เหนื่อยและท้อใจ มันเป็นอย่างนี้เอง…