ฝน.. อีกครั้ง

สายฝนเริ่มหล่นมาทักทายอีกแล้วในปีนี้ บางทีฝนก็บอกเวลาได้นะว่าเวลามันผ่านมานาน เท่าไหร่แล้ว ฝนเองบอกว่าถ้าเธอเห็นฉันปีนี้ แล้วพบกันในหน้าฝนอีกครั้ง

แปลว่าผ่านมาหนึ่งปีแล้ว หนึ่งปีที่ผมเสียเวลาไปกับการทำงาน จนกลับมามองดูอีกครั้ง ก็ยังงง ว่ามุดมาได้อย่างไร ขนาดนี้ ชีวิตอาจจะสร้างแค่ปีเดียวเสร็จผมเข้าใจ

แต่ดูเหมือนผมจะทำมันได้เร็วมากๆ เช่นเดียวกันคนที่อ่านบล็อกนี้ใหม่ ถ้านึกเมื่อวันที่ฝนตกและอ่านบล็อกนี้นั่นก็หมายถึง ผ่านมาแล้วหนึ่งปี

ในชีวิตถ้าจะมีหลายคนที่คุณรู้จักแล้วก็ทักทายกันไปตามประสา ผมยังจำได้ว่าเมื่อวานผมทักใครคนหนึ่งไปว่า น้องมีปัญหาอะไร หรือเปล่า ? จริงๆ แล้วผมใช้คำผิดนะเพราะว่า น้องคนนั่นมองหน้าผมหลายๆ ครั้ง แล้วก็ไปซุบซิบกับเพื่อน ซึ่งผมก็มองกลับไป และผมพยายามนึกว่าเขาคือใคร และนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ผมเลยหลุดปากออกไป..

อย่างว่าแหละครับ บางทีเราก็จำใครไม่ใด้ บางทีเราก็ลืมใครบางคนไป แต่ในชีวิตต้องมีคนที่อยากจดจำอยู่บ้างว่าไหม บางความทรงจำสุขบ้างเศร้าบ้าง อยู่ที่ว่าเราจะจดจำเรื่องเรื่องไหนมากกว่ากันเท่านั้นเอง..

วันนี้จอห์นกับแอ้นว่าจะไปดูหนังกัน ถ้าฝนไม่ตกก็คงได้ไป ผมเคยรู้สึกเราไปอยู่ไหนมา ทั้งๆที่เรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยพบเจอ สมัยนั้นผมคงเอาแต่ออกค่าย ร้องเพลง กินเหล้าชิโนบุ กับเต้ย กับต่อ ฟ้าใส และคณะ จนวันหนึ่งถ้าฟ้าฝนเป็นใจ ให้พบกัน โดยไม่ต้องเอาน้ำหยอดตามรู ที่คณะตลกชอบเล่นกัน แต่นั่นก็พบให้ผมได้ฝันบ้าง

ถึงตอนนี้ผมก็ยังอยู่อุบลฯ เพราะสุดท้ายแล้วกรุงเทพฯ คงจะไกลเกินไปที่อยู่ที่นั่น สำหรับคนบ้านนอกอย่างผม.. ยังคงเขียนเรื่องราวของตัวเองอยู่เสมอ เขียนเหมือนไดอารี่ออนไลน์เล่มหนึ่ง .. เพื่อบันทึกเรื่องราวในชีวิตตัวเองให้คุณได้อ่านแก้เหงา..

เต้ยบอกผมว่า ผมมีหัวใจ แต่..ไร้ความรู้สึก ใครบอกละความรู้สึก ผมอยู่ลึกมากๆ ยังไงละ
คนที่ดีกับผม ผมก็รู้สึกดีด้วยนะ ผมเองคิดว่ายังมีหัวใจมากกว่าคนหาเงินออนไลน์บางคน..
หาเงินก็คงเป็นแค่เกมส์ ถ้าสนุกผมก็เล่นเท่านั้นเอง… แต่ตอนนี้ดูหนัง และ อยากกิน KFC มักๆๆ