หยิบภาพบ้านหลังเก่าขึ้นมาดูในวันนี้ นอกจากต้นมะขามจะออกใบยั่วเยี๊ย
พร้อมกับภาพวันนั้นย้อนกลับมา ชายผู้เหมือนชีวิตไม่มีอาลัยในชีวิต แต่รู้
สึกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา สังเกตว่าไปอยู่ข้างหลังเขาเพราะคิดว่าตัวเองสูง
นอกจากความเศร้าแล้ว… ยังฝังไปด้วยความทะเยอทยานในชีวิตบัดซบของตัวเอง
ฉันให้ Amazon นำทาง ฉันล่องลอยไปกับมัน … จนวันนี้ฉันแทบไม่เป็นคนเดิม
มีคนเรียกเขาแว่วมาว่า เสี่ยจอห์น.. ฉันทำได้อย่างไรไม่รู้ ..
รู้แต่ว่าฉันเต็มไปด้วยเล่ห์ การฝึกให้หารูปแบบการชนะตั้งแต่เด็กแล้ว..
คุณละเริ่มฝึกเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน…
ฉันอยากจะเก็บภาพนี้ไว้ในบล็อกเพื่อจำ แต่จะไม่กลับไปหามันอีกแล้ว
แน่นอนบ้านฉันนอนคนเดียวเสียเมื่อไหร่ พ่อแม่ลูกหลานก็อยู่ที่นี่..
และฉันจะหา หา หา จนฉันหมดแรง.. (ซึ่งมันก็ไม่ง่าย เพราะฉันเติมพลังงานด้วยกลูโคสเอ็มร้อย)
Comments are closed.