บทเรียนของ พี่ดี้ นิติพงษ์ ห่อนาค

ผมเองไม่รู้จักพี่ดี้เป็นการส่วนตัว และคงไม่มีทางได้รู้จัก และพี่เขาก็ไม่รู้จักผม
แต่บทเรียนเรื่องลาออกจากแกรมมี่มันสะกิดหัวใจ คนเคยทำงานบริษัทมาก่อนเหมือนผม
เพราะบทเพลงที่พี่ดี้เขียนนั้น ติดสัญญาว่าต้องเป็นของแกรมมี่ และผลงานเก่าเกือบ 27 ปี
ที่แต่งขึ้นมาเป็นของแกรมมี่หมด แน่นอนว่าสมองเราล้วนๆ แต่บริษัทนอนกิน

ผมเองเคยมีโอกาสทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ปรากฏว่าทำงานไปเรื่อยๆ วันละชิ้นบ้าง สองชิ้นบ้าง
ปรากฏว่าทำไปเรื่อยๆ งานมันเก็บเยอะขึ้นซึ่งแน่นอนว่างานมันไปเก็บที่เครื่องของบริษัท
จนมาวันหนึ่งมันเยอะมาก และมันก็ขายได้เรื่อยๆ คุณลองนึกถึงนามบัตรที่มีลูกค้า
กลับมาทำใหม่เรื่อย ลองดูถ้านึกไม่ออก

แม้วันนี้ผมจะออกมาแล้ว แต่งานก็ยังวนมาขายได้เรื่อยๆ เพราะเป็นงานของบริษัท
ถึงวันนี้ผมเข้าใจหัวอกพี่ดี้จริงๆ เพราะออกมาก็เสียดายงาน และอาจจะไม่ใด้ส่วนแบ่ง
จากผลงานเก่าๆ ของตัวเอง ..และมันนานสะสมมาถึง 27 ปี โหงานมันจะถมกันนานแค่ไหน
ผมเองก็นึกไม่ออก ผมอยากให้คนที่ทำงานประจำนั้น คิดเรื่องนี้ให้มาก ว่านอกจากจัดการ
งานเก่าๆของเราแล้ว หลังจากออกมา ได้อะไรออกมาบ้าง

สาเหตุที่ผมออกจากงานก็เสียดายงานเก่าๆเหมือนกัน แต่ในระหว่างทำงานนั้น
ก็สะสมพลังวัด มาเรื่อยๆ ออกมาจึงยังมีทางไปและที่สำคัญงานเก่าๆ ไม่มีอะไรน่าเสียดายมาก
กว่าสิ่งที่เราพร้อมที่จะค้นพบข้างหน้านั่นเอง 

นอกจากพี่ดี้แล้วผมว่า ก็มีอาจารย์สลา,วสุ ห้าวหาญอีกคนที่ต้องคิดหนักงานนี้
คงไม่สนุกเท่าไหร่ ถ้าออกมาแล้ว มีคนเอางานเรามา Mix ขายโดยไม่ได้ส่วนแบ่งอะไรเลย
หรือเกิดพี่เสก โลโซ ออกจากแกรมมี่แล้วร้องเพลงตัวเองไม่ใด้ คงเจ็บหัวใจพิลึก…

อะไรเอ่ย สมองเรา แต่ไม่ใช่สมองเราแปลกดี เพราะฉะนั้นเป็น Indy ดีกว่ารับเต็มๆ กว่าคุณว่าใหม..