ทุ่งทานตะวัน รถไฟ และ “ใจร้าว”

ยอมรับว่าผมมี ประสบการณ์ที่แย่มากเกี่ยวกับการเดินทางรถไฟ ถึงขนาดใจร้าว …
จนบอกกับตัวเองว่า รถไฟจะเป็นตัวเลือก อย่างสุดท้ายที่ผมจะเลือกนั่ง นอกจาก สามล้อ และมอไซต์

การเดินทางไปเที่ยวทุ่งทานตะวันกับรถไฟ ผมเองก็ยังหวั่นๆอยู่ว่า จะมีพวกหนมจีบ ซาลาเปา มารบกวนหรือไม่
พวกนี้บางทีก็เล่นเอาไม่ใด้หลับไม่ใด้นอน …นึกถึงแม่ค้าที่ยื่นไข่ปิ้งให้ คนข้างๆ ทั้งที่เราไม่ใด้กินด้วย ภาพกลิ่นไก่ย่างที่เราไม่ใด้กินลอยเข้าจมูก..
โห… (เรื่องมันร้ายแรง ขนาดนั้นเชียว )

แต่ทิปทุ่งทานตะวันกับรถไฟ และก็เขื่อนป่าสักชลสิทธิ์กลับไม่เป็นอย่างนั้น …

คนรถไฟมีน้ำใจไมตรี.. ผมก็พึ่งได้ยินเสียงถามไถ่ พวกเขา ใช่พวกเขาพูดกันได้จริงๆนะ….
แต่ก่อนเคยได้ยินแต่ แก็บๆๆๆ เขาหนีบตั่ว..

สาเหตุที่รถไฟสกปรกนั้นเนื่องจากมีการขายตั๋วยืนนั่นเอง ให้ยืนจากกรุงเทพฯไปอุบล..
คนมันก็เลยยืนกันไปทั่วไงละ ว่าแต่มีใครรู้บ้างว่าตั๋วยืนมันมีไว้ทำไม
แต่ทริปนี้ผมขอชม ดีนะที่ทริปนี้ไม่มีตั๋วยืน 🙂

จะชั่วก็อยู่ที่รถไฟ จะดีก็อยู่ที่รถไฟเช่นกัน อดีตคนใจแตก .. อุ๊ยคนใจร้าวกับรถไฟ…