ผมหยิบภาพน้องคำลี่ มาแนบที่หน้าอก พร้อมกับคิดถึงคำสัญญาที่มีต่อกัน ก้องในหัวใจ
คำพูดก่อนจาก
” ถ้าเราจริงใจต่อกัน อีกปีหนึ่ง ค่อยกลับมาที่นี่ ถ้ากลับมาแล้วไม่พบกัน
นั่นก็แสดงว่า อีกคนได้ลืมเรื่องในวันนี้ไปแล้ว ”
นั่นแหละครับคือเหตุผลที่ผมต้องไปเมืองลาว เพื่อรักษาคำสัญญากับน้องคำลี่
ค่าเหมาเรื่อข้ามไปฝั่งลาว 500 บาท ไปกลับ เพื่อนบอกว่า ทำไมต้องจ่ายเงินก่อน
ผมบอกว่า “ถ้าเฮาจ่ายเงินแล้ว เขาก็ต้องกลับมารับ จ่ายเงินถือเป็นการจอง”
เพื่อนผมบอกว่าจะมีใครโง่ขนาดนั้น
เรานั่งบนเรือ อย่างใจหวิวๆ แต่ทิวทัศน์ของ สามพันโบกสวยงามมาก
มาต่อรถวีโก้เข้ามาในเมือง คนที่มาเมืองลาวจะได้ ปี้ กันทุกคน
ปีที่ว่า ราคา 30 บาทเป็นค่าเหยียบแผ่นดิน
ในที่สุดผมก็เจอความงามแบบลาว แม้ไม่ใช่การเต้นแบบ “บัดสลบ”
แต่ก็เจอหญิงลาวที่ แต่งตัวด้วยผ้าซิ่น คาดสไบ และวัยรุ่นกำลังฟ้อนลำกัน
อย่างเป็นระเบียบชนิดเข้าแถวกัน ไม่มีกำคอขวดเหล้าขาวให้เห็น…
ผมถามเพื่อนแล้ว คำลี่อยู่ใหมครับ เพื่อนบอกว่า คำลี่มีนัดกับ คนชื่อ สอน อยู่ที่หลวงพระบาง
ผมได้แต่กลั้นนำตา ก่อนกลับมาขึ้นเรื่อ พร้อมกับบอกลาคำสุดท้ายว่า “สะบายดี”
Comments are closed.