ผมพึ่งกดต่ออายุโดเมน redtor.com ไปเมื่อสองวันก่อน ผมต่อปีต่อปี ผมตั้งใจจะเก็บไว้เฉยๆ นานจนผมลืมแล้วว่ามันกี่ปี ผมลองนับแล้วมันก็ 16 ปีได้มั้ง เวลามันก็เดินของมัน ผมก็เดินของผมไปเรื่อย วันนี้ผมพึ่งไปสมัครเรียนโทมา ที่หอการค้า ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมจะได้เรียนรู้อะไร บางทีผมอาจจะไม่ต้องรู้ด้วยซ้ำ คือเราไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้ หรืออาจจะรู้แค่ไปสอบเท่านั้นเอง แต่ปัจจุบันผมเองก็รู้สึกว่าตัวเองมีเวลาไม่มาก หรืออาจจะมีเวลามากจนไปสมัครเรียน แต่มันโชคดีที่เรียนออนไลน์ได้ ปัจจุบันผมก็อยู่หน้าคอมตลอด คำว่าเรียนออนไลน์ น่าจะเหมาะสำหรับผมที่สุดนั่นแหละ ช่วงโควิด ถ้าจะเรียนคือได้เปรียบสุดๆ…

ผมเองไม่ได้พูดเกินเลยไป สำหรับสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ สิ่งที่เรามุ่งไปในตอนนี้ คือการมี ร้านป้ายที่สุดในย่านนี้ หรือดีที่สุดในกรุงเทพฯ ช่วงเวลาที่ผ่านนั้นเราได้ทุ่มเทที่สุดแล้ว ดีที่สุดยังไง ผมเองใช้เวลาอยู่ในห้องนี้วันละ 8 ชั่วโมงเราเองต้องทำร้านให้น่าอยู่ที่สุด และสามารถพักผ่อนได้อย่างเต็มที่ง่ายๆ คือ อยู่แล้วไม่น่าเบื่อ ตึกใหม่ที่เราไปเช่ามาสถานที่ค่อนข้างกว้างครับ แยกเป็นส่วนที่เป็นออฟฟิศ กับหลังร้านสำหรับพิมพ์งานป้าย ร้านเรามีเครื่องพิมพ์ทั้งหมด 3 เครื่อง ที่เกิดจากการเก็บหอมรอมริบ เงินในตอนก่อตั้งบริษัท ถึงตอนนี้เราเองก็มีเครื่องไม้เครื่องมือครบแล้วสามารถผลิตงานชิ้นใหญ่ แล้วงานบิลบอร์ดระดับ 10*10…

รูปนี้ผมก็ตัดไว้นานแล้ว จนป่านนี้ยังไม่ได้เอาใช้งานเลยครับ ผมหวังว่าสักวันผมจะมีเวลามาจะมาจัดการกับเว็บที่อยากทำเสียที ผมพยายามจะเขียนเว็ป เลียนแบบเว็บ 1, 10 กว่าปีแล้วผมก็ยังทำไม่สำเสร็จ ไม่รู้ผมเอาเวลาไปทำอะไรหมด 555 คือคอนเซปมันก็ประมานว่า ขายทุกอย่างที่ตัวเองมี มีอะไรก็โพสขายประมานนั้น แต่ว่ามันไม่มีเวลาทำสักที สิ่งที่ยากที่สุดคือการไดคัสรูปนี่แหละ ประมานนี้ มาสเตอร์คอลเล็กชั่นคือของสะสมของผม แต่ปัญหาคือผมตัดรูปแบบเดียวแล้วผมก็เบื่อ ประกอบกับคิดในใจมันจะได้อะไรเพิ่มเติม ผมจึงทำๆ หยุดๆ เว็บผมเลยไม่เกิดขึ้นสักที

ปีนี้เข้าปีที่ 15 แล้วครับ ตอนนี้ผมเป็น กรรมการผู้จัดการ บริษัท ไอเดียเมกเกอร์ จำกัดเต็มตัวแล้วครับ คือเป็นเจ้าของบริษัทนั้นแหละครับ ถ้าคุณค้นหาคำว่า ร้านป้าย จะเจอรูปผมหราเลยครับ (ผมเตือนคุณแล้วนะ ) ผมใช้เวลา 3 ปีในการปั้นขึ้นมา โดยผมทำทุกอย่างใน ออฟฟิศ ปัจจุบันออฟฟิศเราเป็นตึก 3 ชั้นครับ ผมทำหน้าที่เหมือนรปภ เฝ้าตึก กินนอนที่นี่…

อย่างที่หลายคนรู้ว่าผมมาเปิดร้านป้ายได้เกือบ 3 ปีแล้ว 4 เดือนที่แล้ว โดนโควิดไปเต็มๆเลย จริงๆแล้วเราไปจดบริษัทมาเกือบ 1 ปีแล้วแหละ แต่ว่าไม่มีเวลามาเล่าให้ฟัง จอห์นย้ายร้านไปฝั่งตรงข้าม เมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ที่แล้ว เป็นตึก 3 ชั้น ผมก็ทำไปเรื่อยแต่ว่ายังไม่มีเวลามานั่งเรื่องตัวเอง ส่วนใหญ่เวลาผมจะหมดไปกับการจัดการร้านมากกว่า ตอนนี้ก็ยังไม่ลงตัวเท่าไหร่ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าย้ายร้าน ถ้าผมต้องย้ายอีก ผมว่าขายเครื่องพิมพ์ออกจะดีกว่าครับ เฮ้อ…

ผมเองทำงานอย่างหลายชิ้น มุ่งหาแต่เงิน เงินอะไรก็ได้ 5 บาท 10 บาท ดูเหมือนงานจะยุ่งนะ แต่ไม่ได้ทำให้รวยอะไรมากมาย บางครั้งงานก็ยุ่งมาก บางครั่งก็มีเวลามานั่งคิดว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ผมพยายามหาเหตุว่าอะไร ที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ เรื่องนี้เหมือนเรื่องง่ายๆนะ โชคดีที่ผมคิดออกก่อน เมื่อวันก่อนผมไปนั่งทานข้าวแล้วได้คุยกับเจ้าของร้านค้า เขาขายรถเข็นลาบส้มตำ จนเขามีเงินเช่าตึกแถวเปิดร้าน เรานั่งคุยกันบ่อยนะ เหมือนจะไม่มีอะไรคุย เขาเล่าว่าเขาอยากจะหาอะไรมาขาย อยากเพิ่มเมนูอาหารให้มากขึ้น ผมก็ได้แต่นั่งฟัง คือตอนนั้นผมคิดออกแล้วไง คิดออกสักระยะหนึ่งแล้ว…

ผมเปิดร้านป้ายมา 2 ปีได้แล้วครับ ส่วนตัวคลุกคลีกับเรื่องแบบนี้มาเป็น 10 ปีแล้วครับ ด้วยความที่ชอบเรื่องกราฟริก และการออกแบบมานานแล้วครับ ผมเริ่มต้นทำร้านป้ายจากสิ่งเล็กๆก่อนครับ ค่อยๆทำไป ตอนแรกก็ลงเงินแต่งร้านไปก่อน ประมาน 1 แสนบาท จากร้านซ่อมซ่อ หลังจากนั้นผมก็ทยอยทำงาน ๆ เก็บเงินไปเรื่อย แม้ว่ามันจะผ่านมาแค่ 2 ปี จากไม่มีอะไรเลยมันก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง มันเป็นความสำเร็จที่เลียนแบบยากที่สุดแล้วครับ เรื่องของการสร้างธุรกิจแบบลงแรง และได้เจอผู้คนทุกวันนี้ผมไม่ต้องทำงานหนักมาก…

ผมมีเวลาประมาน 30 นาทีก่อนทำงานอีกครั้งเลยถือโอกาสมาเขียนต่อ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมสามารถพิมพ์คีย์บอร์ดโดยไม่ต้องมองแป้นแล้ว ทั้งๆที่ไม่ได้เรียนพิมพ์ดีดมาก่อน ชีวิตผมตอนนี้ก็ทำหลายอย่างเปิดร้านป้ายเล็กๆ รวมถึงก็มีกิจจรรมเล็กๆน้อยคือสะสมพระเครื่อง เพื่อนบางคนก็บอกว่า ผมสะสมพระเพราะว่าเก็งราคาจริงๆ ไม่ใช่ครับอยากเก็บเพราะอยากเก็บ ส่วนเรื่องมูลค่านั้น ก็ปล่อยมันเป็นไปตามความเหมาะสมและความนิยมของรุ่นๆนั้นไป ถามว่าดูเก่งใหม ก็พอดูได้ครับ แต่ไม่ได้ช่ำชองทุกเกจิ ส่วนใหญ่ที่ผมสะสมก็เป็นพระหลวงปู่ทวดนั่นเอง ย่อนกลับมาเมื่อตอน เขียนว่าด้วยความร่ำรวย 01   ผมเองได้เขียนเกริ่นๆขึ้นมาแล้วว่าความร่ำรวยนั้นมันจะมาหาเราเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม อย่างเพื่อนอย่างได้รถสักคัน แต่มันยังไม่ถึงเวลา แม้ว่าจะได้มามันก็เต็มด้วยความลำบากใจ เหมือนเด็กที่คลอดก่อนกำหนด มักจะเกิดจาก…